You can't join this event anymore

Hosted by

Lineup

Location

About

Jenny Don't And The Spurs is een high-octane outlaw countryband uit Portland, Oregon, die met een mengeling van authentieke country en opzwepende rock'n'roll en rockabilly zowel liefhebbers van country en americana als garage rockers zal aanspreken. De muziek van de band is een hommage aan grootheden uit de 40-er en 50-er jaren als Patsy Cline, Ernest Tubb, Hank Williams Sr. en Loretta Lynne. Een tijd waarin de lijn tussen rock'n'roll en country nog heel dun is en niemand opkijkt als Elvis Presley, Johnny Cash, and Carl Perkins samen op tournee gaan. Jenny Don't And The Spurs heeft als band uit Portland ook nog eens een directe link met Vera-favorieten Dead Moon, de band die op haar eigen manier country en rock'n'roll in een rauwe garagesound wist te verweven. Spil en middelpunt van de band is zangeres/gitarist Jenny Connors alias Jenny Don't. We hebben haar hier in Vera in 2017 al eens gezien met haar garagepunkband Don't, maar met Jenny Don't And The Spurs keert ze met een authentieke country-snik in haar stem terug naar de muziek uit haar jeugd. Ze is geboren in New Mexico, maar met een vader en moeder in het rodeo circuit verhuist ze uiteindelijk als kind naar de staat Washington, waar ze opgroeit tussen de paarden en zelf meedoet aan rodeos. Kennelijk is ze als kind nogal roekeloos, vandaar haar bijnaam: Jenny! Don't! "Growing up, I actually listened to a lot of western music. I used to ride horses with my mom. I used to rodeo, and she was a big Patsy Cline fan. I think Patsy Cline is really what spurred my interest in singing. I just, I loved it – Patsy Cline and Creedence Clearwater Revival." "I was in rodeos from about age 9 to 12 I think. I was almost Miss Sumas Jr Rodeo Princess, but I lost by one point (Sumas is a small town in Washington State by the border of Canada). I also competed in fairs and won grand champion one year riding bareback (without a saddle). Then my family kind of split up when I was about 12 and we sold our horses and I became a disinterested teen... ha ha..." Als ze in 2008 van Acme, Washington naar Portland, Oregon verhuist komt Jenny Don't al gauw in aanraking met de muziekscene rond Portland's underground garagerock legende Dead Moon. Via een huisgenote en ex-Dead Moon drummer Andrew Loomis ontmoet ze ex-Wipers drummer Sam Henry en samen richten ze in 2009 de melodieuze garagepunkband Don't op. In Don't vinden we uiteindelijk ook vriend en tegenwoordig echtgenoot Kelly Halliburton op bas, ex-P.R.O.B.L.E.M.S en in Vera natuurlijk welbekend als drummer van Pierced Arrows, samen met Fred en Toody Cole het vervolg op Dead Moon. Don't lijkt een beetje op een Portland punk all-star band, want ook gitarist Eric "Vegetable" Olson, die in de begindagen van Poison Idea speelt maakt deel uit van de band. "Henry introduced her to The Gun Club, which was Jenny’s first foray into what she describes as “punk-style music, but then having a pedal steel…'Mother Earth' is like a cowboy song." Maar naast garagepunknummers schrijft Connors ook een hele lading countrysongs, dus richt ze in 2012 samen met vriend Kelly tevens een countryduo op om deze songs uit te werken. Het duo wordt voor het blok gezet als Fred en Toody Cole met hun gelijknamige acoustische project Fred & Toody een optreden in Portland geven en het kersverse countryduo ongevraagd in hun voorprogramma zetten. Sam Henry wordt erbij gevraagd, het countryduo wordt een trio en turbo countryband Jenny Don't And The Spurs is geboren. Zo is het verschil met de bezetting van Don't enkel nog de gitarist, die in de beginjaren van de band nogal eens wisselt. Overigens dienen niet alleen bekende grootheden als inspiratie, ook minder bekende goden beïnvloeden de band. "Jenny Don’t and the Spurs take influence from some of the oddball country artists from back in the day that were less known, and who highlight some of the stranger elements of the Americana culture. Jenny cites Oregonian Buzz Martin, who penned several songs about logging, as well as fellow Pacific Northwesterner Bonnie Guitar. She also loves artists like Johnny Bond, who wrote several truck driving songs, and Johnny Western, who wrote a song called “Light the Fuse,” about miners getting blown up while they were working." Na een aantal singles en EP's verschijnt de gelijknamige debuutplaat 'Jenny Don't And The Spurs' (2015) en lijkt er voorlopig een vaste gitarist te zijn gevonden in Jt Halmfilst, die tevens lap steel speelt, net als de pedal steel een country-instrument bij uitstek. Op de plaat vinden we ook een verrassende gastrol van Jerry A. van Poison Idea in een duet met Jenny Don't. "The highlight of the album, a cover of Nancy Sinatra and Lee Hazelwood's 'Ladybird', finds Don't in a duel with Poison Idea's Jerry A., who sports a surprisingly supple croon." Nog verrassender vind ik het trouwens dat Jenny en Kelly vorig jaar zijn getrouwd door Jerry A., maar dit even terzijde. Ook op de tweede plaat 'Call Of The Road' (2017) vinden we JT nog terug met zijn fijne authentieke klanken en wordt de mix tussen outlaw country en rock'n'roll gedragen door een soepel galopperende ritme sectie en Jenny Don't's prachtige heldere, meeslepende stem. Maar de band's definitieve sound komt met de komst van gitarist Christopher March, als JT vlak na het uitbrengen van 'Call Of The Road' vertrekt. Het fraaie gitaarwerk van deze voormalige rockabilly-gitarist geeft een extra opwindende lading aan de nummers. Vol gevoel worden subtiele melodieuze country akkoorden afgewisseld met snelle rockabilly licks en meer dan eens komt Ennio Morricone even langs als March vol reverb een lading prachtige spaghetti americana uit zijn dikste snaren weet te toveren. Dat alles zal worden vastgelegd op de derde plaat 'Fire On The Ridge' (2021), maar het zal even duren voordat deze uitkomt. Tijdens de opnames blijkt Jenny Don't last te hebben van haar stembanden en moet ze een operatie ondergaan om enkele poliepen te laten verwijderen. De opnames worden dan iets te snel daarna weer voortgezet, waardoor de stem van Don't nog niet op volle kracht is. Tijdens de opnames is er nog een brand vanwege een hond, die het fornuis in de keuken per ongeluk ontsteekt, overstroomt de studio tijdens een andere gelegenheid en crasht de hard-disc, waardoor alle opnames verloren gaan. Uiteindelijk is de band vanwege de toch niet optimale vocalen niet geheel ongelukkig met het feit dat de opnames over moeten, maar dan wordt alles weer uitgesteld vanwege de Covid uitbraak. Als de plaat eindelijk naar volle tevredenheid is uitgebracht, wordt het ineens nog erger. Er is nog een tour in het voorprogramma van Charlie Crockett, maar dan wordt Sam Henry ziek en moet naar het ziekenhuis. Hij heeft nog wel net met de band de meer 50-ies rock'n'roll/rockabilly EP 'Lovesick Crawl' (2022) opgenomen. In het ziekenhuis wordt al snel duidelijk dat Henry nog maar enkele maanden te leven heeft en dat worden uiteindelijk slechts enkele weken. De bandleden zijn helemaal kapot van het verlies, want de geliefde Sam Henry is voor hen als familie. Na een pauze gaat Jenny Don't And The Spurs toch door en vindt met de jonge Buddy Weeks een uitstekende en energieke vervanger. Met hem achter de drumkit wordt de onlangs uitgebrachte vierde plaat 'Broken Hearted Blue' (2024) opgenomen door Collin Hegna van Federale en Brian Jones Town Massacre. Op de laatste track 'Bones In The Sand' eert de band voormalig drummer Sam Henry. Ook 'Broken Hearted Blue' is een iets rauwere plaat met meer rock'n'roll invloeden, garage country volgens de band zelf, maar de volgende plaat zal een iets meer mellow, echte countryplaat gaan worden. "We’re all into instrumental surf and that shows through especially in Christopher’s guitar effects and his pedals and stuff. Add to that some classic country and some moodier harder stuff like some Chris Isaak and The Gun Club, things like that," Zoals gezegd, voer voor liefhebbers van zowel country en americana, als van rock'n'rol, rockabilly en garage. Die moeten er in Groningen en Vera toch wel te vinden zijn. Served with 'a shot of Dead Moon'. Support Hezekiah Procter is het alter-ego van songwriter Li'l Andy. 'The Complete Recordings of Hezekiah Procter (1925 - 1930)' is het project, bestaande uit een album en roman, gebaseerd op het 'leven' van fictief country legende Hezekiah Procter. Andrew McClelland begint in 2003 op te treden als country noir zanger/gitarist Li’l Andy in Montreal, Canada. Zijn laatste plaat 'The Complete Recordings of Hezekiah Procter (1925 - 1930)' (2022) heeft hij al 10 jaar in zijn hoofd. Of om precies te zijn, hij heeft Hezekiah Procter al 10 jaar in zijn hoofd. Want hoe is het om zo´n mysterieuze, oeroude country roots zanger te zijn als Clayton McMichen, Jimmie Rodgers of Charlie Poole? Andy verliest zichzelf helemaal in het idee, wordt de fictieve zanger Hezekiah Procter, schrijft nummers als hem, schrijft zelfs een compleet boekwerk als biografie en neemt de nummers op authentieke wijze uit de jaren 20 van de vorige eeuw op. "Could you create some kind of über-roots musician, a self-destructive genius who makes a handful of great recordings, then disappears from history so that collectors and archivists obsess about him? That’s who Hezekiah is. He’s a medicine show performer from the 1920s, one of the singers who was there when phonograph companies began recording “hillbilly” music, a folk hero, a Marxist who writes union ballads for striking labourers. He’s also maybe a sell-out, and a murderer." We gaan deze avond geen hedendaagse Lí'l Andy zien, maar Hezekiah Procter, een authentieke, meer dan 100 jaar oude roots artiest. Een geest wellicht. Dat lijkt me wel een heel bijzondere ervaring. Dikkie.