Davide Sartori

Van 15 oktober t/m 8 december presenteert het Nederlands Fotomuseum, in samenwerking met de Steenbergen Stichting, de 27e editie van het Steenbergen Stipendium. Dit is dé prijs voor het beste fotografische afstudeerwerk, gemaakt door een student aan één van de Nederlandse kunstacademies. Dit jaar is de laatste editie van Steenbergen Stipendium, maar het museum gaat door met een prijs voor fotografietalent van Nederlandse kunstacademies.

Jury en prijzen
Dit jaar hebben we vijf getalenteerde genomineerden van vier verschillende academies, zorgvuldig gekozen door een drieledige jury. De jury bestaat uit juryvoorzitter Merel Bem, jurylid Juul Hondius en jurylid Vincent van Velsen. De winnaar gaat naar huis met een stimuleringsprijs van maar liefst 5.000 euro. Ook het publiek mag stemmen voor de publieksprijs. Stemmen kan tot en met 10 november. De prijsuitreiking vindt plaats op vrijdag 15 november 2024.

Genomineerden
De genomineerden zijn:
- Andrea Bonderup – Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag
- Daan Hollander – Hogeschool voor de Kunsten Utrecht, Utrecht
- Vera Pluer – Willem de Kooning Academie, Rotterdam
- Davide Sartori – Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag
- Miles Matsui Schleifer – Gerrit Rietveld Academie, Amsterdam

Biografie genomineerden en kunstwerken

Andrea Bonderup
Andrea Bonderup is een Deense kunstenaar die in Den Haag woont. Ze werkt vooral met fotografie, keramiek en installaties. Verhalen vertellen staat centraal in haar werk, of het nu persoonlijke verhalen zijn, verhalen van verschillende generaties of universele verhalen. Andrea is erg bewust en reageert sterk op haar omgeving. Ze onderzoekt de wereld om haar heen kritisch, maar ook met empathie en speelsheid. Haar werk is activistisch en richt zich op vrouwelijkheid en genderdiscriminatie. Ze gelooft dat gesprekken ons helpen om met elkaar te verbinden en samen een betere wereld te creëren.

In the softness of the belly…
In the softness of the belly… van Andrea Bonderup toont een gigantische baarmoeder van geverfd gips tegen de muur, waardoorheen aderen lopen met ‘echt’, stromend bloed en waarin foto’s en films worden getoond. Met haar indrukwekkend kunstwerk brengt ze het onderwerp abortus op een gedurfde en speelse manier onder de aandacht. Bonderup onderging in 2023 zelf een abortus. Ze verwerkte haar persoonlijke ervaring in haar kunst en verkende het onderwerp met vrouwen die een belangrijke rol spelen in haar leven.

Daan Hollander
Daan Hollander is altijd geïnteresseerd geweest in dingen die we niet kunnen zien, maar die er toch zijn. Hij verkent deze ‘tussenwereld’ met zijn camera en handen in de natuur. Hij zoekt naar de verbondenheid tussen alles, tussen mens en natuur, en naar de waarde van al het leven. Terwijl hij rond dwaalt, speelt hij met het licht en de omgeving. Zo creëert hij een nieuwe wereld, waarin ontsnappen en vrijheid centraal staan. Met zijn foto’s, die een andere, soms vreemde werkelijkheid tonen, wil hij de kijker uitnodigen om mee te dwalen en even helemaal aanwezig te zijn.

Wachten op Gaia
Het project Wachten op Gaia gaat over de kwetsbaarheid van de natuur en de menselijke omgang hiermee. Daan Hollander koppelde dit onderwerp nadrukkelijk met het digitale tijdperk. Het project heeft tot doel de kloof tussen de mensheid en Gaia te overbruggen en te pleiten voor een perspectief waarin deze twee een zijn. Door middel van introspectie, symbolen en filosofisch onderzoek probeert het project een wereld voor te stellen waarin de mens en Gaia naast elkaar bestaan, waarbij het digitale tijdperk mogelijk een rol speelt in het ervaren van het sublieme.

Vera Pluer
Vera Pluer (1999) is een beeldend kunstenaar gevestigd in Rotterdam. Ze gebruikt media zoals fotografie, bewegend beeld en collage om haar fascinatie voor de absurditeiten van onze wereld te verkennen. Door speelse en intuïtieve experimenten werkt ze met onderwerpen die haar nieuwsgierigheid wekken, zoals stierenvechten en eieren. In deze werken nodigt ze de toeschouwers uit om vragen te stellen, maar ook om humor te vinden in het alledaagse.

Arena des Mimes
Arena des Mimes is een korte zwart-wit film over stiergevechten, waarbij mime als uitvoeringsmethode wordt gebruikt. Verschillende elementen komen samen in deze film van Vera Pluer: haar fascinatie voor stiergevechten en haar liefde voor oude film(technieken), collage en mime. Daarnaast maakt ze gebruik van moderne 3D-technieken.

Davide Sartori
Davide Sartori (1995) is een Italiaanse fotograaf die in Nederland woont. Na zijn studie in Zwitserland ging hij naar de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. In zijn werk daagt hij de kijker uit om na te denken over de echtheid van een foto. Hij combineert archiefmateriaal, documentaire foto’s en gemaakte beelden. Fotografie gebruikt hij om verschillende realiteiten te laten zien. Geïnspireerd door zijn eigen ervaringen, toont zijn werk zijn interesse in menselijk gedrag, het verstrijken van tijd en de sporen die mensen achterlaten. Zijn onderzoek richt zich op de wisselwerking tussen aanwezigheid en afwezigheid, en hoe fotografie persoonlijke en gezamenlijke herinneringen kan vastleggen en beïnvloeden.

The shape of our eyes, other things I wouldn’t know
Het werk van Davide Sartori richt zich op het verkennen en herstellen van persoonlijke en intergenerationele relaties, met een bijzondere focus op vaderschap. Door zijn vader, die altijd een vreemde voor hem was, uit te nodigen in zijn fotostudio en zelf de werkplek van zijn vader, de luchthaven, te bezoeken, creëert hij beelden die zowel de afstand en als de behoefte aan toenadering tussen hen vastleggen. Deze foto’s fungeren als tastbare bewijzen van hun groeiende relatie, waarbij kwetsbaarheid en empathie centraal staan. Zijn werk werpt licht op de vaak over het hoofd geziene aspecten van vaderschap.

Miles Matsui Schleifer
Miles Matsui Schleifer (1997) is een beeldend kunstenaar van Japanse afkomst, geboren in Zwitserland en opgegroeid in Oostenrijk en Zuid-Californië. Hij woont en werkt momenteel in Amsterdam. Opgroeien kan aanvoelen als een sombere maalstroom van conflicten, dilemma’s en tegenstrijdigheden, maar het brengt ook veerkracht en moed met zich mee. In een wereld die soms op zijn kop lijkt te staan, zoeken mensen naar balans en een eigen stem.

Cloud Chamber
De Cloud Chamber, ofwel de wolkenkamer, van Miles Matsui Schleifer is een plat vlak op de muur, waarop tien sporen te zien zijn. Deze sporen zijn gepresenteerd in tien rijen foto’s die van links naar rechts een tijdlijn lijken te suggereren, of mogelijk zelfs een verhaal vertellen. Welke verhalen dat precies zijn, blijft echter onduidelijk; de sporen die de fotograaf heeft achtergelaten, lijken op onoplosbare raadsels. Cloud Chamber is een verhaal vol twijfel, verwarring en worsteling met volwassenheid. Op zoek naar antwoorden op vragen waar geen bevredigende oplossingen voor zijn. De Cloud Chamber maakt wellicht sporen zichtbaar, maar deze blijven gehuld in mysterie.

🎨 Cultural

Nederlands Fotomuseum 

Steenbergen Stipendium 2024

Vanaf eind jaren zestig kwamen de eerste vrouwen uit Turkije naar Nederland om hier een nieuw leven op te bouwen. Hoe zagen die levens eruit? We weten er maar weinig van. De tentoonstelling ‘Je moest eens weten’ en de gelijknamige publicatie van fotograaf en kunstenaar Çiğdem Yüksel, vertellen de verhalen van deze vrouwen.

Authentiek en persoonlijk
Çiğdem Yüksel staat bekend om haar persoonlijke betrokkenheid en haar vernieuwende benadering van maatschappelijke thema’s. Haar werk wordt gekenmerkt door de sterke band die zij opbouwt met de mensen die zij portretteert waardoor hun verhalen op een authentieke en krachtige manier worden vastgelegd. Met deze eerste grote solo tentoonstelling belicht Yüksel de levens en verhalen van de eerste generatie vrouwen uit Turkije in Nederland, een groep die vaak onderbelicht is gebleven in de Nederlandse geschiedenis.

Çiğdem Yüksel: “Ik besefte hoezeer ik beelden mis die recht doen aan het verhaal van de eerste generatie vrouwen uit Turkije, zoals mijn oma. Een archief dat representatief is, waar mijn generatie en de generaties na mij terecht kunnen om te zien wie deze vrouwen waren en om te begrijpen waar ons verhaal in Nederland begonnen is. Als we ons visuele erfgoed niet snel aanvullen, blijft deze geschiedenis onzichtbaar. Deze vrouwen zijn inmiddels op leeftijd, de tijd dringt.”

22 unieke verhalen
De tentoonstelling bestaat uit 22 unieke verhalen, vergezeld van foto’s uit familiealbums, (video)interviews en nieuwe portretten die Yüksel maakte in haar mobiele fotostudio. Ze vertellen over de pijn van migratie, heimwee, verdwaald raken en je weg vinden. Werken, zorgen voor de kinderen, de taal leren. Liefde en ongelukkige huwelijken. Beknot zijn als vrouw en emancipatie. Hun bijdrage aan de Nederlandse economie als fabrieksarbeider of schoonmaker, en hun strijd voor vrijheid en gelijke rechten. Hun verhalen zijn divers, gelaagd, dubbelzinnig, zoals elke menselijke ervaring dat is. Een centraal onderdeel van de tentoonstelling is een video-installatie waarin Yüksel intiem reflecteert op de herinneringen en gedachten aan haar overleden oma.

Eerbetoon aan Bertien van Manen
Daarnaast biedt de tentoonstelling een eerbetoon aan de onlangs overleden documentairefotograaf Bertien van Manen (1935 – 2024). Yüksel portretteerde enkele vrouwen die Van Manen in de jaren 70 van de vorige eeuw vastlegde voor haar boek Vrouwen te Gast. Eén van de beelden uit dit boek, Staking van Turkse vrouwen bij kippenslachterij Ten Dam, Almelo (1978), maakt deel uit van de permanente Eregalerij van de Nederlandse Fotografie in het Nederlands Fotomuseum.

Publicatie
De gelijknamige publicatie, een productie van journalistiek productiebureau Prospektor en uitgegeven door nai010 uitgevers, verschijnt gelijktijdig met de opening van de tentoonstelling.

Çiğdem Yüksel | Je moest eens weten

Paul Julien reisde tussen 1932 en 1962 zo’n vijftien keer naar verschillende landen in Afrika. Het was een tijd waarin Afrika nog grotendeels gekoloniseerd was door West-Europese landen en rooms-katholieke missionarissen en protestante zendelingen hun religie verkondigden. Tijdens zijn reizen verzamelde hij wetenschappelijke gegevens over en van de lokale bevolking die hij in Afrika ontmoette. Vaak hield Julien nog jaren contact met deze mensen. Aangevuld met foto’s zette hij al deze informatie om naar aansprekende verhalen.

Voor zijn onderzoeken gebruikte hij racistische methodes die ontstaan waren in de achttiende eeuw en gebruikt werden door West-Europese landen tijdens de kolonisatie van Afrika. Zo verzamelde hij data door bloedmonsters af te nemen en lichaams- en schedelafmetingen vast te leggen. Van zijn reizen en ontmoetingen publiceerde Julien vier fotoboeken met titels als ‘Kampvuren langs de evenaar’ en ‘De eeuwige wildernis’. Naast de publicatie van fotoboeken had hij zijn eigen radioprogramma waarin hij vertelde over zijn bevindingen in Afrika. Deze verhalen waren populair en bereikten zo een groot publiek.

Na het overlijden van Paul Julien werd zijn fotografische nalatenschap met bijbehorende documentatie overgedragen aan het Nederlands Fotomuseum.

Andrea Stultiens, kunstenaar en onderzoeker, bestudeert sinds 2012 hoe het werk van Paul Julien bijgedragen heeft aan de beeldvorming over Afrika in de twintigste eeuw. De foto’s die Julien in Afrika maakte, zijn onlosmakelijk verbonden aan de koloniale verhoudingen en de machtsstructuren die daarbij hoorden. In de tentoonstelling 'I wish there was colour. I wish there was sound' geeft Stultiens samen met vele betrokkenen in Afrika en haar diaspora, aanvullende en alternatieve perspectieven op deze beeldvorming.

Stultiens plaatst het archief van Paul Julien in een actuele context en breekt bestaande kaders open. Ze maakt hierbij gebruik van verschillende methoden, benaderingen en technieken zoals ‘herfotografie’ en ‘collectief maken’ in samenwerking met de gemeenschappen die door Julien werden gefotografeerd en het maken van collages en montages.

De tentoonstelling bestaat uit vijf onderdelen die ieder een specifieke regio belichten: Liberia, Sudan, Sierra Leone, een Batwa gemeenschap (Congo, Rwanda en Oeganda) en Ethiopië. Tijdens je bezoek aan de tentoonstelling word je uitgenodigd om je eigen ideeën te vormen over hoe jij je verhoudt tot de foto’s die zowel mooi zijn en tegelijkertijd onderdeel zijn van een problematisch en in veel opzichten, pijnlijk verleden voor veel mensen.

Het Nederlands Fotomuseum beheert het archief van Julien sinds 2001. Het museum vindt het belangrijk om een activatie zoals deze te tonen om een kritische houding met de Collectie te stimuleren. Ook als dat betekent dat de bevraagde beelden schuren met de huidige inzichten.

--

Event source:
https://www.nederlandsfotomuseum.nl/tentoonstelling/i-wish-there-was-colour/

I wish there was colour. I wish there was sound

Paul Julien reisde tussen 1932 en 1962 zo’n vijftien keer naar verschillende landen in Afrika. Het was een tijd waarin Afrika nog grotendeels gekoloniseerd was door West-Europese landen en rooms-katholieke missionarissen en protestante zendelingen hun religie verkondigden. Tijdens zijn reizen verzamelde hij wetenschappelijke gegevens over en van de lokale bevolking die hij in Afrika ontmoette. Vaak hield Julien nog jaren contact met deze mensen. Aangevuld met foto’s zette hij al deze informatie om naar aansprekende verhalen.

Voor zijn onderzoeken gebruikte hij racistische methodes die ontstaan waren in de achttiende eeuw en gebruikt werden door West-Europese landen tijdens de kolonisatie van Afrika. Zo verzamelde hij data door bloedmonsters af te nemen en lichaams- en schedelafmetingen vast te leggen. Van zijn reizen en ontmoetingen publiceerde Julien vier fotoboeken met titels als ‘Kampvuren langs de evenaar’ en ‘De eeuwige wildernis’. Naast de publicatie van fotoboeken had hij zijn eigen radioprogramma waarin hij vertelde over zijn bevindingen in Afrika. Deze verhalen waren populair en bereikten zo een groot publiek.

Na het overlijden van Paul Julien werd zijn fotografische nalatenschap met bijbehorende documentatie overgedragen aan het Nederlands Fotomuseum.

Andrea Stultiens, kunstenaar en onderzoeker, bestudeert sinds 2012 hoe het werk van Paul Julien bijgedragen heeft aan de beeldvorming over Afrika in de twintigste eeuw. De foto’s die Julien in Afrika maakte, zijn onlosmakelijk verbonden aan de koloniale verhoudingen en de machtsstructuren die daarbij hoorden. In de tentoonstelling 'I wish there was colour, I  wish there was sound' geeft Stultiens samen met vele betrokkenen in Afrika en haar diaspora, aanvullende en alternatieve perspectieven op deze beeldvorming.

Stultiens plaatst het archief van Paul Julien in een actuele context en breekt bestaande kaders open. Ze maakt hierbij gebruik van verschillende methoden, benaderingen en technieken zoals ‘herfotografie’ en ‘collectief maken’ in samenwerking met de gemeenschappen die door Julien werden gefotografeerd en het maken van collages en montages.

De tentoonstelling bestaat uit vijf onderdelen die ieder een specifieke regio belichten: Liberia, Sudan, Sierra Leone, een Batwa gemeenschap (Congo, Rwanda en Oeganda) en Ethiopië. Tijdens je bezoek aan de tentoonstelling word je uitgenodigd om je eigen ideeën te vormen over hoe jij je verhoudt tot de foto’s die zowel mooi zijn en tegelijkertijd onderdeel zijn van een problematisch en in veel opzichten, pijnlijk verleden voor veel mensen.

Het Nederlands Fotomuseum beheert het archief van Julien sinds 2001. Het museum vindt het belangrijk om een activatie zoals deze te tonen om een kritische houding met de Collectie te stimuleren. Ook als dat betekent dat de bevraagde beelden schuren met de huidige inzichten.

--

Event source:
https://www.nederlandsfotomuseum.nl/tentoonstelling/i-wish-there-was-colour/

meshach mensah

I wish there was colour, I wish there was sound

LantarenVenster vormt op donderdag 4 april het decor van de Keti Koti Dialoog Tafel. De Tafel is een samenwerking tussen LantarenVenster, het Luxor Theater en het Nederlands Fotomuseum. Het thema van de avond is ‘Vooroordelen en Verzet’ en heeft als doel een dialoog te faciliteren over de sporen van de slavernij en de koloniale geschiedenis en de gevolgen hiervan tot op de dag van vandaag.

Wat is de Keti Koti Tafel?  
The Keti Koti Tafel brengt 100 deelnemers van diverse achtergronden samen om een dialoog aan te gaan aan lange tafels, waarbij iedereen een gesprekspartner van een andere kleur heeft. Gedurende de dialoog, gebaseerd op thema’s en vragen rondom het Nederlandse slavernij- en koloniale verleden, worden persoonlijke ervaringen gedeeld en wordt er zowel gesproken als geluisterd, met gelijke spreektijden en reflecties op elkaars bijdragen. De bijeenkomst start met een openingsritueel en het eten bestaat uit een gereconstrueerde slavenmaaltijd. Tijdens het eten worden treur- en bevrijdingsliederen uit de slavernijperiode gezongen door een koor en worden rituele handelingen uitgevoerd. Allemaal ontworpen om moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken. Movisie heeft de Keti Koti Tafel erkend als een van de drie beste interventies om vooroordelen en discriminatie tegen te gaan.

--

Event source:
https://www.nederlandsfotomuseum.nl/tentoonstelling/keti-koti-dialoog-tafel-op-kop-van-zuid/

Luxor Theater

Lantaren Venster

Keti Koti Dialoog Tafel op Kop van Zuid

Van zaterdag 30 maart t/m vrijdag 5 april is het Museumweek. Deze week mag je je Museumkaart uitlenen aan iemand die jij een museumbezoek cadeau wilt doen of kun je deze van iemand lenen om een museum te bezoeken. Bij het Nederlands Fotomuseum is iedereen welkom die een Museumkaart kan laten zien.

Om jouw bezoek nog leuker te maken, organiseren we woensdag 3 april een speciale rondleiding door de Eregalerij van de Nederlandse fotografie. Wie zijn de vrouwelijke makers in de geschiedenis van de fotografie uit Nederland? Deze rondleiding neemt je mee langs een tiental vrouwelijke makers. Je komt meer te weten over de achtergrond van de foto, de praktijk van de maker en de relatie met het beeld. Aan het eind van de rondleiding nodigen we je uit om jouw +1 foto toe te voegen aan de Eregalerij binnen de thematiek Vrouwen in de Eregalerij.

--

Event source:
https://www.nederlandsfotomuseum.nl/tentoonstelling/themarondleiding-vrouwen-in-de-eregalerij/

Nederlands Fotomuseum

27

6

Steenbergen Stipendium 2024

Çiğdem Yüksel | Je moest eens weten

I wish there was colour. I wish there was sound

I wish there was colour, I wish there was sound

Keti Koti Dialoog Tafel op Kop van Zuid

Themarondleiding Vrouwen in de Eregalerij

December

Nederlands Fotomuseum

27

6

Steenbergen Stipendium 2024

Çiğdem Yüksel | Je moest eens weten

I wish there was colour. I wish there was sound

I wish there was colour, I wish there was sound

Keti Koti Dialoog Tafel op Kop van Zuid

Themarondleiding Vrouwen in de Eregalerij

––

December