Helena Sanders

Start 17 aug

By Helena Sanders & Michael Petri

Onderdeel van de puntWG Open Call Series

Een kleur, een mineraal en een mythe – Kobold on the Unemployment Line; een tentoonstelling in drie delen is een samenwerking tussen kunstenaars Helena Sanders (VS/NL) en Michael Petri (Wenen, AT) en opent op 17 augustus tot 8 september. De tentoonstelling verbeeldt de grenzen, transformaties en opgravingen van materialen, arbeid, taal en landschap door de koortsdromen van een tijdreizende Kobold. Dit folkloristische figuur, dat dateert uit de 15e eeuw, is een wezen dat naar verluidt in kolen- en zilvermijnen leeft, zich verkleedt en gedraagt als de mijnwerkers en chaos en verstoring veroorzaakt in hun routines en pogingen om te delven. Zowel het mineraal als de kleur blauw, kobalt, ontlenen hun naam rechtstreeks aan dit wezen, dat met tegenzin de werelden van mineralen en menselijke intelligentie bemiddelt.

Helena en Michael hebben nieuwe werken gecreëerd, waaronder een lichtscenografie, matte schilderijen, geluidsinstallaties, keramisch en sculpturaal werk.

Van het Carboon-tijdperk tot een speculatieve toekomst – terwijl Schaalbomen veranderen in steenkoollagen en vervolgens in synthetische kleurstoffen – vindt de Kobold zichzelf werkloos, koopt dingen op afbetaling en wij blijven achter om zonder hem verder te gaan.

Tijdens de tentoonstelling organiseren de kunstenaars drie evenementen (delen); een openingsevenement, een gastkunstenaars presentatie en een slotevenement – waarbij de kunstenaars tijdens elk evenement werken zullen toevoegen of aanpassen binnen de tentoonstelling.

17 augustus: Deel 1
Tentoonstellingsopening met een korte introductie en performance moment.

31 augustus: Deel 2
Kunstenaarspresentatie/workshop met gastkunstenaar Annika Kappner.

Liquid Dreams: Shared Stories
Samen zullen we door de gedeelde geschiedenis van menselijke en minerale intelligentie reizen. Een multidimensionaal en multisensorisch avontuur van co-creatieve evolutie, van supernova’s tot kwantumcomputers, via dating-apps en gezondheids trackers.

7 september: Deel 3
Slotevenement – met een kunstenaarspresentatie/gesprek moment.

Met genereuze steun van AFK.
Met technische ondersteuning en bijdragen van: Martin Poisel, Michael Fux, Katrina Niebergal, Nicole Martens, Anami Schrijvers, Marcus Zilz, Charlott Markus en Ticho Brouwers.

--

Event source:
https://amsterdamart.com/agenda/kobold-on-the-unemployment-line/

Exhibition

Workshops

Culture

Cultural

🎨 Cultural

Amsterdam Art

Kobold On The Unemployment Line

Performances

Hama Gallery presenteert met trots This Makes Perfect Sense to Me, de debuut solo-expositie van kunstenaar Melissa Schriek in Nederland. In haar nieuwe reeks werken blijft Melissa zich verdiepen in de dynamiek van vrouwelijke identiteit, relaties en zelfexpressie. Geïnspireerd door haar voortdurende verkenning van de vrouwelijke vorm en haar interactie met de omgeving, legt Melissa’s werk de essentie van vrouwelijkheid in al haar vormen vast.

Melissa’s fascinatie voor vrouwen en hun verhalen heeft een grote rol gespeeld in haar reis als fotograaf. Vanaf haar beginjaren tot nu is ze standvastig gebleven in haar toewijding aan het portretteren van de complexiteit van vrouwelijke ervaringen. In haar eigen woorden, “ik fotografeer voornamelijk vrouwen voor mijn persoonlijke werk. Er is zoveel interessants te vertellen over vrouw zijn.” Melissa legt momenten van intimiteit en verbondenheid vast en benadrukt het belang van samenwerking en wederzijds begrip. Haar achtergrond als danser is terug te zien in de beelden die ze met haar camera vastlegt. Aanvankelijk aangewakkerd door een wegwerpcamera die ze van haar vader kreeg, groeide Melissa’s interesse in het medium uit tot een passie die haar ertoe bracht een opleiding te volgen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) in Den Haag. 

Experimenteren is de basis van Melissa’s proces, ze verlegt voortdurend de grenzen van haar praktijk en omarmt nieuwe technieken en de kans om te falen en te leren. Haar residentie in 2023 in de tuin van Hama Gallery stelde haar in staat om de fusie tussen fotografie en schilderkunst te verkennen, door lagen textuur en betekenis aan haar beelden toe te voegen. “Het beschilderen van mijn beelden is heel belangrijk geworden. Het voelt als het ontdekken van verborgen verhalen in mijn bestaande werk.” Deze ontdekking stelt Melissa in staat om gearchiveerde foto’s nieuw leven in te blazen, waarbij ze zich nu concentreert op vormen, lijnen en texturen.

De Japan serie -een centraal punt in deze expositie- weerspiegelt Melissa’s fascinatie voor het expressieve potentieel van de vrouwelijke vorm. Door samen te werken met vrouwen in Japan legde ze momenten van bevrijding en empowerment vast, waarbij ze normen en percepties uitdaagde. Door hen een platform voor haar camera te geven, hoopte ze een gevoel van agentschap en zelfexpressie in de openbare ruimte te stimuleren.

This Makes Perfect Sense to Me biedt een kijkje in Melissa Schrieks unieke blik op de wereld en nodigt kijkers uit om de grenzen tussen fotografie en schilderkunst en de subjectieve aard van waarneming in vraag te stellen. Alledaagse voorwerpen en interacties dienen als uitgangspunt voor haar creatieve verkenningstocht en zetten aan tot een heroverweging van de betekenis van het schijnbaar gewone. Door haar lens daagt ze vooroordelen uit en vindt ze de schoonheid in imperfectie, waardoor ze een frisse kijk biedt op de menselijke ervaring.

Photography

This Makes Perfect Sense to Me | Melissa Schriek

Upstream Gallery presenteert met trots het werk van kunstenares Hoos Blotkamp (1943 – 2014) in haar privé tentoonstellingsruimte. Deze presentatie valt samen met de opening van Manual, een tentoonstelling van Rafaël Rozendaal.

Hoos Blotkamp was een prominente figuur in het Nederlandse culturele landschap. Ze was conservator bij het Centraal Museum in Utrecht en diende als hoofd beeldende kunst bij het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW). Later werd ze directeur van het Filmmuseum in Amsterdam, een functie die ze bekleedde tot 2000. Haar beeldende kunst—die ze naast haar veeleisende professionele carrière nastreefde—blijft echter minder bekend.

Tijdens de laatste jaren van haar kunstgeschiedenisstudie in 1971, leerde Blotkamp computerprogrammeren als onderdeel van een cursus in sonologie aan het Instituut voor Sonologie in Utrecht, een wereldwijd erkende instelling die bekend staat om zijn baanbrekend werk in computergegenereerde muziek en kunst. Dit was dezelfde instelling waar haar goede vriend, kunstenaar Peter Struycken, in 1968 begon te werken met computers. Ze begon al snel visuele werken te creëren met behulp van computertechnologie, en ontwikkelde een onderscheidende artistieke benadering.

Aanvankelijk bestonden haar kleurrijke, grafische patronen alleen als software: oneindige bewegende beelden op een scherm, vluchtig en continu overschreven door het volgende. Rond 1990 begonnen haar computergegenereerde beelden echter een meer permanente vorm aan te nemen. Onder de naam Decomachine experimenteerde ze met verschillende toegepaste kunstvormen, zoals textiel- en keramiekbedrukking, en creëerde ze werken op gespannen stof—waarvan enkele voorbeelden in deze presentatie te zien zijn.

Pas in de laatste maanden voor haar overlijden in 2014 begon Blotkamp haar werk openbaar te delen. Ze ontwierp een wandbekleding voor het auditorium van het Museum Boijmans Van Beuningen en hield, samen met haar partner Carel Blotkamp, een tentoonstelling in het Centraal Museum in Utrecht. Dit is de eerste keer dat haar werk in Amsterdam wordt tentoongesteld.

Technology

Hoos Blotkamp

Upstream Gallery is trots om Manual te presenteren, een tentoonstelling van nieuw werk door Rafaël Rozendaal. Dit markeert Rozendaal’s vijfde tentoonstelling bij de galerie en toont een opmerkelijke verschuiving in zijn praktijk. Hij verwierf erkenning door het internet als zijn canvas te gebruiken, maar voor zijn nieuwste serie werken heeft hij zijn aandacht gevestigd op het traditionele canvas.

Rozendaal is zeer succesvol geweest met zijn digitale kunstwerken, evenals met zijn prints, wandtapijten en andere kunstobjecten die het digitale naar de fysieke wereld vertalen. Zijn pioniersstatus werd bevestigd met zijn eerste grote solotentoonstelling in een museum, in het Folkwang Museum in Essen in 2023. Echter, Rozendaal’s artistieke reis is onvoorspelbaar en onconventioneel. Vorig jaar huurde Rozendaal voor het eerst in zijn 25-jarige carrière een studio (voorheen had hij niets meer nodig dan een laptop) en begon te schilderen. Waar zijn eerdere werken tot stand kwamen door intensieve samenwerkingen met experts op gebieden zoals coderen, weven of drukken, werkt hij nu voor het eerst “handmatig” — met zijn handen, acrylverf en canvas. Voor de kunstenaar brengt schilderen een nieuwe impuls aan zijn praktijk. Hij begon uit nieuwsgierigheid en, belangrijker nog, plezier – voor hem is dat “de eerlijkste indicator van een pad om te volgen.” Handmatig werken resulteert in een minder gecontroleerde benadering in vergelijking met zijn eerdere werken, wat hem dwingt om toevalligheden te omarmen en het proces te waarderen.

Het lijkt een ongebruikelijke keuze voor een van de meest gerenommeerde digitale kunstenaars ter wereld. Ondanks het nieuwe medium is zijn kenmerkende stijl echter onmiskenbaar, en zijn visuele taal is geworteld in de digitale wereld. De schilderijen verkennen de spanning tussen abstractie en figuurstelling, iets wat hij “minimale figuurstelling” noemt. Hoeveel lijnen zijn er nodig om een landschap of een glas water uit te beelden? Deze abstractie van alledaagse onderwerpen en scènes loopt als een rode draad door Rozendaal’s oeuvre en doet denken aan vroege videogames, wat de kijker een gevoel van gesuggereerde beweging geeft, alsof de afgebeelde plaatsen wachten op iets wat erin zal gebeuren.

Meer informatie volgt.

Manual | Rafaël Rozendaal

Opening: 1 september 13-15 uur.
Tijdens de opening van 14 -14.30 uur maakt Bernice Nauta in gesprek met Derk Thijs, een wandeling door de tentoonstelling.

Het werk van Derk Thijs (Amsterdam, 1977) is zowel eenvoudig als complex, herkenbaar en vreemd. In zijn brede kijk op de wereld kan alles naast elkaar bestaan. Thijs noemt dit ‘het samengaan van de binnen- en buitenwereld, van herinneringen, emoties, observaties en sfeer’. Dat geldt ook voor stromingen in de kunstgeschiedenis. Waar het om gaat is de manier waarop hij alles samenvoegt tot één geheel. Het resultaat is vaak bedrieglijk eenvoudig. Dat komt vooral omdat Thijs de wetten van het perspectief negeert en nauwelijks enige hiërarchie in een beeld lijkt aan te brengen. Niet zelden roepen zijn schilderijen associaties op met kindertekeningen of middeleeuwse alterpieces waarin alles tegelijkertijd gebeurt, waar tijd en plaats volledig inwisselbaar zijn en waar de kunstenaar in- en uitzoomt op hetzelfde beeld.

Derk Thijs | Het meer waar ik met mijn verbeelding bij hoor

Zoals een componist een muziekstuk schrijft, componeert Claudy Jongstra met wol, waarmee ze nieuwe kleurrijke composities maakt. Voor deze komende solotentoonstelling creëerde ze maar liefst tien nieuwe organisch gevormde kunstwerken waar de kleuren vanaf spatten. De met wol gevilte werken nemen de gelaagde blauwtinten aan die afkomstig zijn van wede en de recente verse oogst van gele kamille van biodynamische Odin boerderij, De Beersche Hoeve, levert een levendig bijna fluorescerend geel op met een verzadigde zonnekracht.

Zaterdag 7 september: Artist talk @ 16.30

ATMOSPHAERA | Claudy Jongstra

Slewe Gallery kondigt met genoegen de opening aan van de tentoonstelling met nieuwe werken van Krijn de Koning (*1963, NL), onder de titel Provisional. Bekend om zijn kleurrijke architecturale in-situ installaties toont De Koning in de galerie één grote veelkleurige sculptuur, en daarnaast enkele nieuwe kleine interactieve objecten, een soort tuimelbeelden, die je kan omdraaien en op een verschillende zijdes kan neerzetten, en een nieuwe kleine multiple dat uit verschillende blokken bestaat en waarmee je eigenhandig een eigen compositie kan maken. Het gaat open op vrijdag 6 september tijdens het openingsweekend van het nieuwe galerieseizoen in Amsterdam en is te zien tot en met 5 oktober.

Krijn de Koning houdt zich bezig met de vraag hoe wij architectonische ruimte ervaren. Meestal maakt De Koning site-specific werk dat de specifieke kenmerken van een bepaalde locatie bevraagt. Meer dan ruimtelijke ingrepen zijn deze werken homogene structuren die het best als sculptuur kunnen worden gedefinieerd, maar die ook de kwaliteiten van schilderkunst en architectuur in zich dragen. In deze tentoonstelling worden enkele kleine sculpturen getoond. De Koning geeft ons, het publiek, een interactieve rol in de mogelijkheid om te tuimelen en te spelen met de elementen van de beeldhouwkunst en zo je eigen beeld samen te stellen.

De Koning studeerde aan de Ateliers 63 in Haarlem en Institut des Hautes Etudes et Art Plastiques in Parijs. In 2007 ontving hij de prestigieuze Sikkensprijs. Hij nam deel aan vele internationale tentoonstellingen, zoals aan de Folkstone Triënnale in 2014 en de Kunsttriënnale van Beaufort in Oostende in 2009. Hij realiseerde enorme installaties in de Nieuwe Kerk in Amsterdam in 2010, in Musée des Beaux-Arts de Nantes in 2011 en in de onderzeebootbasis in Saint Nazaire in 2018. Momenteel heeft hij een grote installatie in het park van Compton Verney, vlakbij Birmingham. Zijn werk is verzameld in verschillende belangrijke particuliere collecties, zoals de collectie van Jean-Philippe & Françoise Billarant en openbare collecties, zoals het Stedelijk Museum Amsterdam, Museum Boijmans, Centraal Museum, Museum Voorlinden en AkzoNobel Kunstcollectie in Nederland en de FNAC en FRAC’s in Frankrijk.

Provisional | Krijn de Koning

Can Demren

Andreas Tegnander

Remarkable Meetings with Disgusting Men, geïnitieerd door EMIRHAKIN, reflecteert op (zelf)censuur als een doordringende ervaring, en verkent █████ manieren voor om met angst om te gaan. ██████ ████ █ ███, ████. In deze tentoonstelling worden middels een zorgvuldige ruimtelijke choreografie de strategieën van onderdrukkende regimes en hun lichamelijke implicaties onderzocht, ondermijnd, █████ en opnieuw toegeëigend. Hoe dringt politieke onderdrukking door tot het individu, infiltreert het de grenzen van het lichaam en ████████████? 

EMIRHAKIN heeft een groep kunstenaars uitgenodigd om symbolen en strategieën die geassocieerd worden met angst en onderdrukking te herinterpreteren. Remarkable Meetings with Disgusting Men creëert ruimte voor reflectie over de vernietiging van keuze, identiteit, zelfbeschikking en leven binnen sterk gepolitiseerde structuren. ████ █████ ███████ ████. Door middel van videowerken, archiefbeelden, performances, ████, geluids- en lichtinstallaties en schilderijen navigeert de tentoonstelling de maakbaarheid van (culturele) identiteit, ████ ███, nationalisme, de impact van censuur en het leven onder autoritaire regimes.

De praktijk van EMIRHAKIN is gevormd door ███ persoonlijke ervaringen als ████ ████ in ████, en visualiseert en ███████ de persoonlijke, emotionele en fysieke gevolgen van (zelf)censuur. In zijn werk schept EMIRHAKIN ruimte voor kwetsbaarheid en veerkracht. In een terugkerend programma-onderdeel reflecteert EMIRHAKIN op de █████ en ████ van ███ leven onder onderdrukking. Hij verkent mannelijkheid als ideologische constructie, die zijn ████ en ████████ diepgaand heeft beïnvloed.

Tegen de achtergrond van de opkomst van rechts en de impact daarvan op de vrijheid van meningsuiting, nodigt Remarkable Meetings with Disgusting Men uit om de complexiteiten van hedendaagse politieke realiteiten te doorkruisen, in de schaduw van systemen van ██████, manipulatie, commodificatie en racialisering. De tentoonstelling gaat gepaard met een uitgebreid contextprogramma van performances, filmscreenings, ████ ██████, en een avond van storytelling.

Met werken van EMIRHAKIN, Can Demren, ghenwa noiré, Batuhan Keskiner, Jonas Lerch, Zalán Szakács, Mohammed Tatour, Andreas Tegnander & Ossip Blits, en Ksenia Yurkova.

Context-programma met: Başak Layiç, Elif Satanaya Özbay, Ghaith Kween Qoutainy en Sipan Sezgin Tekin.

Visuele identiteit door EMIRHAKIN en Fadi Houmani.

Activism

W139

Remarkable Meetings with Disgusting Men

Johannes Daniel is a German artist living in Leipzig who creates large graphic paintings depicting fragmented human figures. He paints dreamy liquid worlds through flowing lines and pastel colors that are contrasted with harder graffiti and urban aesthetics.

Daniel's artistic process involves collaging drawings, texts, and photos. He achieves a layered effect through a unique interaction of painting and digital manipulation. He photographs his work during the painting process and then digitally overlays the images to carefully plan his next steps. This mutual process between painting and digital collage allows him to refine and evolve his pieces, creating a harmonious mix of the digital and the tangible.

Daniel's work is influenced by his extensive archive of collected material, including song lyrics, poetry, magazines, fashion, photos, and music videos. This diverse range of influences gives his work a contemporary and versatile appearance. Daniel's process is deeply intertwined with his daily visual experiences, both in the digital and real world. By integrating elements from various sources he encounters daily, he constructs artworks that are rich in context and modern in feel. Thus, his work is not only a reflection of his creative process but also a commentary on the multifaceted nature of contemporary visual culture.

In his latest exhibition, “Platinum Tears,” Daniel explores the conditions of the ‘male gaze’ through his fragmented figures. His compositions invite viewers to recognize and reflect on the culturally embedded objectification in the media. By creating figures that are male and female hybrids, he disrupts traditional viewing conventions. These hybrid figures challenge the viewer's perception and stimulate a more nuanced understanding of identity and representation. With this approach, Daniel not only critiques the ‘male gaze’ but also opens up new possibilities for how we perceive and engage with images.

Amsterdam Art

0

106

Kobold On The Unemployment Line

Kobold On The Unemployment Line

This Makes Perfect Sense to Me | Melissa Schriek

Hoos Blotkamp

Manual | Rafaël Rozendaal

Derk Thijs | Het meer waar ik met mijn verbeelding bij hoor

ATMOSPHAERA | Claudy Jongstra

Provisional | Krijn de Koning

Remarkable Meetings with Disgusting Men

Platinum Tears | Johannes Daniel