You can't join this event anymore

Hosted by

Lineup

Guests

Location

About

Hoe dans je als je niet mag dansen? In Iran is dansen officieel verboden. Sinds de Islamitische Revolutie hebben alle dansgezelschappen er hun deuren moeten sluiten. Veel dansers en choreografen zijn naar het buitenland gevlucht. Degenen die er nog wonen, moeten vindingrijk zijn. Hoe houden zij deze kunstvorm levend? Genomineerd voor de Mime/Performance prijs Theatermaker Nastaran Razawi Khorasani presenteert de performance This is not a dance over censuur. Wat mag gezien worden en wat niet? Terwijl muziek en belichting elkaar steeds verder opzwepen, probeert ze haar dansende lichaam te beteugelen. Tijdens de voorstelling geeft Nastaran het podium aan stemmen van choreografen en dansers die wonen in Iran en de diaspora. Hoe gaan zij om met het dansverbod? Hoe beoefenen zij hun beroep, welk gevaar lopen zij, voor welke vrijheden strijden zij? This is not a dance is een ode aan het lichaam dat wil bewegen. Een eerbetoon aan de kunst die gemaakt móet worden, in welke vorm dan ook. Taal In de voorstelling wordt Farsi gesproken. Er is Nederlandse, Engelse en Farsi boventiteling. Een gedeelte van de interviews is niet te horen, maar alleen met boventiteling te lezen. Let op In This is not a dance wordt gebruikgemaakt van stroboscopische lichteffecten. This is not a dance is een opmerkelijke, paradoxale ode aan het dansende lichaam. “Veelbetekenend is de manier waarop haar lichaam in al haar werk centraal staat. In welke context dan ook, van podium tot buitenlocatie tot televisie, trekt zij de aandacht en laat het publiek of kijker niet meer los en blijft haar werk op het netvlies gebrand.” Adviescommissie Gieskes-Strijbis Podiumprijs 2023 "This is not a dance verbeeldt goed wat censuur doet met een mensenleven. Op zoek blijven naar verbinding is de enige optie.” Parool “This is not a dance dwingt je om stil te staan bij de funderingen van dans, in definitie en effect. Nastaran Razawi Khorasani levert een krachtige, aangrijpende voorstelling af die nog lang blijft nazinderen.”  Theaterkrant