Hoe bewust zijn we ons van de bizarre stelsels waar we constant deel van zijn, een bijdrage aan leveren en tegelijkertijd maar heel weinig over te zeggen hebben? Is er nu, precies nu, iemand anders aan de andere kant van de wereld, die hoopt dat die niet de enige is die door deze gedachte wordt verlamd?

Het Spektakeltje is een tekstuele en beeldende voorstelling over de kleine dingen, de iets grotere dingen en de allergrootste dingen. Over hoe alles in ons universum met en rond elkaar beweegt, in elkaar steekt en hoe daar sense van te maken.

Nu, ergens op straat in Amsterdam, nu, ergens op een dak in een veld in Tocantins, nu, ergens op een vrachtschip op de Noordzee (of nú misschien al tussen Denemarken en Zweden), nu, in het International Space Station, ergens boven Mozambique, vraagt iemand zich af wat het er allemaal toe doet.

Let op! In deze voorstelling wordt gebruikgemaakt van stroboscopische lichteffecten.

Theater Kikker

Kikker Stelt Voor: Het Spektakeltje

Tom Jaspers

Brix Schaumburg

Hoe is het om je een vreemde te voelen in je eigen lichaam? Zenith is een fysieke muziektheatersolo over het leven en transitieproces van een transgender man.

Aan de hand van snapshots uit zijn leven wordt het transitieproces vanuit verschillende perspectieven bekeken. Vanuit zijn eigen ogen maar ook door de ogen van verschillende door de jaren heen bij zijn process of becoming betrokken personen: de puberende klasgenootjes op de middelbare school, een bezorgde moeder die een dochter baarde die een zoon blijkt te zijn, de doelmatige plastisch chirurg, nietsvermoedende bedpartners, (te) nieuwsgierige collega's en onberekenbare vreemdelingen 's nachts op straat. Wanneer zij naar hem kijken, wie zien zij dan? En wat zegt dit over henzelf? Hoe kijken we naar ons eigen lichaam? En hoe kijken we naar dat van de ander?

Zenith

Theater Kikker gaat het experiment aan en presenteert makers midden in hun maakproces. Verschillende makers laten voor één avond zien waar ze mee bezig zijn en vragen feedback aan het publiek. Een intieme en verrassende avond en een kijkje in de Kikkerkeuken. Met in deze editie: een uitgerekt moment van vertrek en de ultieme poging om 30 en tevreden te zijn.

Bunqer - As far as I know
We zijn vertrokken, tenminste dat vertellen we onszelf. De beslissing is genomen, het is nu slechts een kwestie van het zetten van die eerste stap. We zijn voorbereid. We gaan nu echt gaan.

As far as I know is een performance-onderzoeksproject, een poëtische en fysieke verkenning van vertrekken en de onmogelijke daad om alles achter te laten. Wat betekent het om echt te breken met een plek, een herinnering, een zelf? Kan een vertrek ooit compleet zijn, of blijf je altijd verbonden met wat je achterlaat?

Door middel van tekst, muziek en beweging nodigt Bunqer het publiek uit om het moment van vertrek te beleven – in de ruimte tussen hier en daar, het ‘nog niet’ en het ‘niet langer’. Het podium wordt een plaats van onderhandeling: tussen vluchten en terugkeren, tussen het bekende en het ingebeelde.

“Je hebt een lange weg afgelegd om hier te komen, hoewel je al die jaren nauwelijks bewogen bent. Dat wat vlamt, laat het vlammen. Dat wat vlamt, laat het vlammen.”


Dear T, / Tim Schouten – De 30-jarige Mens
Tim brengt 2025 grotendeels door als 30-jarige. Een leeftijd die hij vroeger associeerde met tevreden mensen. Nu is hij inmiddels een echte dertiger (met fietstas, wandelschoenen en een vaatwasser), toch voelt hij die tevredenheid maar zeer sporadisch. In De 30-jarige Mens neemt hij daarom het heft in eigen handen en doet hij een ultieme poging om tevreden te zijn alles wat hij heeft, kan én doet, door advies in te winnen bij verschillende kinderen.

Na De Kleine Mens en Zie De Mens vormt de voorstelling het volgende 'mens-luik'. Voor elk van deze voorstellingen bespreekt hij een grote levensvraag samen met kinderen om hemzelf en andere volwassenen een nieuwe blik op die vraag te bieden. Het audiomateriaal uit de interviews vormt de basis voor deze muzikale-docu-solo-voorstellingen.

Tijdens deze Kikker Experimenteert laat Tim het resultaat zien van het eerste onderzoek naar hoe muziek, beeld en documentaire samen theatraal kan werken, een onderzoek dat dankzij het Fentener van Vlissingen fonds kan doen. Op De Parade zal vervolgens de volledige versie van De 30-jarige Mens te zien zijn.

Shane Koppers

Kikker Experimenteert: As far as I know & De 30-jarige Mens

Call me Jay is een pas de trois tussen twee dansers en een bewegende LED-lamp. Een duet dat uitgroeit tot een trio, een choreografie waarin rollen verschuiven en de grens tussen menselijk en niet-menselijk vervaagt. Wie leidt, wie volgt, en wie heeft werkelijk de controle?

Te midden van kabels en traditionele podiumverlichting bewegen de performers zich door een landschap van onderlinge verbinding en onderhandeling. De ene danser gebruikt haar eigen lichaam, de andere bestuurt de lamp op afstand—maar de lamp zelf lijkt een eigen wil te hebben. Hij reageert, verzet zich, gehoorzaamt en verrast, en transformeert van object naar partner, van machine naar medespeler.

Deze voorstelling speelt met verschillende vormen van controle—direct, indirect, zichtbaar en verborgen. De dansers en de bewegende lamp gaan een subtiel spel aan van imitatie, versterking, manipulatie en improvisatie. Ze onderzoeken de materialiteit van hun omgeving en laten frictie, kwetsbaarheid en spontaniteit de choreografie vormgeven.

Call me Jay zoekt naar wat er buiten de techniek mogelijk is. De voorstelling nodigt uit om nieuwe manieren te verbeelden waarop we met technologie samenleven. Nu de traditionele podiumverlichting uit de theaters verdwijnt, wat voor nieuwe vormen van samenwerking tussen mens en machine kunnen zich dan ontwikkelen? Wat gebeurt er als we technologie niet langer als een instrument zien, maar als een creatieve partner?

Door met de eenvoudigste materialen poëtische beelden te creëren, nodigt Call me Jay  het publiek uit na te denken over samenwerking die verder gaat dan het menselijke. Welke nieuwe constellaties van beweging, aanwezigheid en invloed kunnen we samen vormgeven?

Jay: Een veelvoorkomende voornaam en bijnaam voor namen die beginnen met een ‘J’—maar ook een felgekleurde, luidruchtige vogel uit de kraaienfamilie (Corvidae).
Call me Jay  is een pas de trois tussen twee dansers en een LED-lichtmachine.
Een dansvoorstelling tussen kabels en oldschool lampen.
Een duet dat langzaam uitgroeit tot een groepsstuk.
Een spel met controle, waarin steeds opnieuw wordt getest wie de leiding heeft.
Een dynamiek waarin niet duidelijk is wie wie beïnvloedt.
Een choreografie waarin een object een robot wordt, een partner, een beweger, een lichtbron, een geliefde, een bron van inspiratie.
Een voorstelling waarin verhalen zonder woorden worden verteld en poëzie ontstaat uit simpele, technische materialen.
Een stuk dat het publiek uitnodigt om te fantaseren over samenleven en de onverwachte verbindingen tussen mens en technologie.

SPRING: Call me Jay

Een vrouw rent weg uit het theater.

Ze zet een tempo in, legt afstand af, breekt in zweet uit. Op zoek naar kennis, een plek, of een idee. Stap voor stap, de één na de ander. Op de hielen gevolgd door een gevoel. Je wordt uitgenodigd om haar te volgen, dit onbekende lichaam dat zich een weg door de stad baant. Zoekt ze iets, of is ze aan het ontsnappen? Zware kuiten, kloppende harten, adem die uit onze neuzen stoomt. Hard werken, en goed zijn.

_RUNNER_ is een voorstelling over rennen en uitputting. Het verkent de met elkaar verbondenen tegengestelde vreugdes, ellende en potenties van zowel fysieke uitputting als uitputting als een sociaal-politieke toestand. Wat voor nabijheid, intimiteit en plezier kan er voortkomen uit het horen van een lichaam dat zichzelf pusht? En waarom waarderen we mensen wanneer ze zichzelf tot het uiterste drijven?


Over de maker:

Ira Brand is kunstenaar, schrijver, performer en theatermaker. Ze studeerde af aan Dartington College of Arts in 2007 en voltooide de DAS Theatre Masters in Amsterdam in 2019. Ira maakt live, interdisciplinaire performances, van soloshows tot participatieve werken, waarin ze persoonlijke thema’s verbindt met bredere sociale en politieke kwesties.

Het werk van Ira is internationaal op grote schaal gepresenteerd. Sinds 2022 is zij Associate Maker bij Frascati Producties in Amsterdam. Ook is zij een van de mede-directeuren van Forest Fringe, een bekroond door kunstenaars geleid collectief, waarmee zij tien jaar lang een festivallocatie runde op het Edinburgh Fringe Festival. Daarnaast heeft ze projecten, festivals en residenties gerealiseerd in Londen, Hong Kong, New York, Auckland, Dublin, Lissabon, Kanazawa en Salvador da Bahia.

Ira's voorstellingen werden gepresenteerd in Malavoadora Porto; TNT Festival Terrassa; Kanagawa Arts Theatre Yokohama; Arnolfini Bristol; The Yard, Shoreditch Town Hall, The Wellcome Collection en Ovalhouse London; Buzzcut Festival Glasgow; Monty Kultuurfaktorij Antwerpen; CAMPO Gent; The Basement Auckland; Altofest Napels; en het eerste Paris Globe Festival in 2024.  
SPRING presenteerde de voorstelling Ways to Submit van Ira tijdens de Culturele Zonnacht 2024 in Utrecht. 

SPRING: RUNNER

Bob Roos

Lorenzo Buffa

Marike van Dijk

Ibou Ndong

Een parade van podiumkunsten door de hele Cartesiuswijk voor buren én buitenlui.

De Nijverheid organiseert ‘Om de Hoek – cultuurrondje Cartesius’. Deze bijzondere wandeling is een parade van podiumkunsten door de hele Cartesiuswijk. Iedereen is uitgenodigd: zowel buren en buitenlui. Ongeacht welke buurt jouw thuis is, ben je welkom in de buurthuizen ‘Om de Hoek’. Deze route zal slingeren tussen de Boeg, de Oase en de Solo (dat grote groene nieuwe gebouw in CAB rondom). Elk plekje zal zich vullen met podiumpret, overdondering en verwondering, geprogrammeerd door de Nijverheid.

De Nijverheid won in 2024 de Harm Lambers Bouwsteen, een prijs voor bijzondere kunst in Utrecht. Met het prijzengeld organiseert de Nijverheid nu hun gedroomde avond waarin verbinding wordt gezocht tussen kunst en de stad.

De Nijverheid presenteert: Om de Hoek – cultuurrondje Cartesius

In Modesta (play of language and lips) gaan vijf performers op zoek naar wie Modesta werkelijk is. Is ze een fantasie, een kracht die we kunnen voelen? Een jong meisje dat pijn ombuigt naar plezier, een vrouw die de regels van taal en samenleving verandert, of een mysterieuze verschijning waar je niet omheen kunt? Via taal en beweging neemt Modesta talloze gedaantes aan en nodigt ze ons uit om haar spoor te volgen.

Ooms & Jäger, bekend om hun voorliefde voor niet-theatrale teksten en een fysieke speelstijl, slaan de handen ineen met performers Rosie Sommers, Christine De Smedt en Arthur Loontjens om het coming-of-age genre nieuw leven in te blazen. Geïnspireerd door Goliarda Sapienza’s The Art of Joy, geschreven in de jaren 60, maar pas decennia later gepubliceerd, draagt de voorstelling de compromisloze verlangens, wilskracht en vreugde van Modesta, de titelheldin die haar eigen regels bepaalt en de morele grenzen van haar tijd tart. Een viering van vrijheid, transformatie en de kunst om op je eigen voorwaarden te leven, precies zoals Modesta dat doet.

SPRING: Modesta (play of language & lips)

Hoe lang duurt het om een verkracht lichaam te ontdooien?

Als overlevenden kiezen we vaak voor stilte. We verzetten ons tegen het slachtofferlabel dat op onze levende lichamen wordt geplakt. Omdat we geen objecten van medelijden willen worden, maken we onszelf onzichtbaar. Maar door de confrontatie met de ervaring van verkrachting uit de weg te gaan, riskeren we vast te komen zitten in een cyclus van herhaling—waarin we aspecten van het trauma herbeleven in een wanhopige zoektocht naar verloren controle.  

Hoe kunnen we het eerlijk hebben over verkrachting? Hoe plaatsen we onze eigen ervaringen tussen het taboe en de pornoficering van dit onderwerp? RAPEFLOWER is een onderzoek dat plaatsvindt in het lichaam zelf. Het is in het lichaam—niet in discours—dat de ervaring van seksueel geweld, of het nu persoonlijk, overgeërfd of aangeleerd is, verweven raakt met verdedigingsmechanismen en overlevingsstrategieën. Dit is een verhaal over verkrachting dat niet wordt begrepen als een eenmalige gebeurtenis, maar als een conditie.  

Hoe kan de praktijk van de klassieke Japanse jiutamai-dans bijdragen aan deze zoektocht? Is het een vorm van bevrijding, of houdt het onderdrukking in stand? Of misschien beide? In RAPEFLOWER put Hana Umeda uit de tradities van deze 19e-eeuwse kunstvorm, die in Japan exclusief door vrouwen werd uitgevoerd. Voor veel van deze vrouwen was dans onlosmakelijk verbonden met geweld—opgesloten in kleine kamers en onderworpen aan seksueel misbruik tijdens besloten voorstellingen. De beweging, de spanning van het lichaam, de beperking en het bevriezen werden allemaal benadrukt door jiutamai-meesters die hun kennis doorgaven aan de volgende generatie vrouwelijke dansers.  

In de Romeinse legende pleegt Lucretia zelfmoord nadat ze werd verkracht door Sextus Tarquinius, waarna ze eeuwenlang een symbool van vrouwelijke deugdzaamheid wordt. Vandaag zou haar dood kunnen worden geïnterpreteerd als een gevolg van PTSS. Daartegenover staat de barokkunstenares Artemisia Gentileschi, die Lucretia herhaaldelijk afbeeldde in haar werk. Zij verwerkte haar eigen verkrachtingservaring door artistieke creatie en werd een van de eerste erkende vrouwelijke schilders in de Europese kunstgeschiedenis.  

Kan het podium—waar ik mijn verkrachte lichaam tentoonstel, sprekend in mijn eigen stem terwijl ik de collectieve ervaringen van generaties dansers belichaam—een ruimte worden voor bevrijding?  

SPRING: Rapeflower

WAUHAUS, een multidisciplinair kunstcollectief uit Helsinki, maakt zijn langverwachte Nederlandse debuut op SPRING met Renaissance, een uur durend performanceritueel van transformatie, radicale verbeelding en plezier.

Verandering is altijd relationeel; het ontvouwt zich door het maken en hernieuwen van verbindingen.

Het tijdperk van de Renaissance verwijst, onder andere, naar een wereldbeeld gevormd door antropocentrisme en wetenschap. Door een reeks verdampingen, ontbindingen, overgangen en transformaties worden de verlangende en voedende lichamen van de Renaissance tegenover oude idealen en proporties geplaatst die het individuele menselijke overstijgen. Terwijl menselijke standbeelden in steen zijn gehouwen, bloeden en lekken menselijke idealen.

In Renaissance wordt het publiek uitgenodigd om zich over te geven aan verwondering, verandering en spel—een ode aan dromen en de kracht van het onbekende. De rommelige vervreemding, dierlijkheid en seksualiteit van de mens breken door. Lichamen worden stromen of fonteinen, eindeloos gutsend of leegbloeiend. Iets wordt vernietigd, terwijl iets nieuws wordt geboren en getransformeerd.

De voorstelling wordt ondersteund door het Fins Cultureel Instituut voor de Benelux als onderdeel van het pARTir-initiatief, gefinancierd door de Europese Unie - NextGenerationEU.

WAUHAUS - SPRING: Renaissance

Podium Hoge Woerd, ons theater in Leidsche Rijn, bestaat 10 jaar en dat gaan we vieren met een een bijzondere danstour van de Utrechtse breakdancegroep Illusionary Rockaz Company. Het wordt een kunstroute vol beweging door en rondom het bijzondere gebouw Castellum Hoge Woerd. Kom jij de brug over om deze mooie plek te ontdekken?

Speciaal voor het 10-jarig bestaan van Podium Hoge Woerd ontwikkelt breakdance groep IRC deze bijzondere kunstroute vol beweging en livemuziek. Van de glooiende grasheuvels tot het imposante Romeinse schip: de dansers duiken op verrassende plaatsen in en rondom het gebouw op. Laat je meevoeren en ontdek de omgeving van Castellum Hoge Woerd zoals je nooit eerder hebt gedaan. 

IRC – winnaar van de Zwaan voor Meest Indrukwekkende Dansproductie - ken je misschien van voorstellingen AVATĀRA, Creole en Kishan.