Verscholen in de ondergrond, aan het zicht onttrokken in een afgesloten kamer, speelt Hunter met het verlossingsproces van een klassieke tragedie, waarbij een personage door lijden tot inzicht komt. Maar in deze tragedie voert performer en choreografe Courtney May Robertson ‘levensbevestigende monsterlijkheden’ uit op zichzélf, en haar levensgrote dubbelganger. Het duo – de een van vlees en bloed, de ander gemaakt van schuim en siliconen – brengt de interne kwellingen en extases in kaart van een individu dat in conflict is met een maatschappij die puurheid als morele standaard hanteert.  Geïnspireerd door horror, BDSM en melodrama schildert Courtney May Robertson een beeld waarin het groteske, seksuele perversie en overdaad triomfantelijke symbolen worden voor lichamelijke autonomie en empowerment. Toeschouwers worden uitgenodigd om een ruimte te betreden waarin de rigide tweedeling tussen afstoting en aantrekkingskracht verdwijnt. Voortgestuwd door een industriële soundscape gecomponeerd door ‘Acidic Male’, omarmt Hunter zelfvernietiging als een daad van zelfbehoud.