Tijdens Beton Nuit schrijft Annelies van Liedfs persoonlijke gedichten voor bezoekers op haar typemachine. Associëren en fantaseren rond een vraag die ik mijn eenmanspubliek voorleg. Dit zijn gesprekken die eerder uitmondden in teksten over het belang van slagroomijs in het hiernamaals, huilen bij natuurdocumentaires en hoe je jezelf kunt verliezen in zwarte gaten. De geschreven tekst krijgt mijn gesprekspartner opgerold mee naar huis. ​Het waardevolle van deze interventie is voor mij de wezenlijke ontmoeting die aan de tekst ten grondslag ligt. In korte tijd hebben mijn gesprekspartner en ik het over kwetsbare onderwerpen of betekenisvolle momenten uit iemands leven. De tekst die mijn eenmanspubliek meekrijgt is daar een herinnering van. En dat maakt de ontmoeting in veel gevallen betekenisvol.